Muszę odsapnąć. - Powiedział do siebie podróżnik siadając na masce jakiegoś wraku. Jego twarz była ukryta pod maską przeciwgazową. Broń położył na kolanach i zaczął rozglądać się po ulicy na której się znajdował. Nie robiły na nim żadnego wrażenia sterty gruzu, sypiące się kamienice, sterty wraków samochodowych czy ponurzy ludzie którzy snuli się bez celu po ciasnych uliczkach. Nie znał życia przed 2055. Ale był pewien, że to były o wiele lepszy czasy od tych teraz. Siedział tak na masce czegoś, co było kiedyś samochodem, słońce przyjemnie grzało go w plecy.

Tak. Dzisiaj rano przybyłem do miasta. Odparł podróżnik, jego głos był zniekształcony przez maskę. Zeskoczył z maski samochodu i skierował swe kroki w stronę łysego murzyna. Gdy był na wyciągnięcie ręki, zatrzymał się i odparł - Nie, dzięki. Nie palę. Ale, żeby nie wyjść na gbura, rozpiął trochę płaszcz i sięgnął do wewnętrznej kieszeni, po czym wyciągnął piersiówkę i podał ją czarnoskóremu mężczyźnie. Czysta wódka. Żadne whisky czy rum.

A skąd pochodzisz? Spytał zaciekawiony Mastodon. Również rozejrzał się po ulicy. Twarze ludzi były ponure, smutne. Trudno się dziwić, skoro ich życie było zwykłym pyłem, stertą gruzu na ulicy. Ich jedynym celem było przeżycie. Stawali się powoli jak zwierzęta, każdy się stawał powoli zwierzęciem w tych paskudnych czasach. To zabawne, ale w roku 2155 ludzie powinni osiedlać się na innych planetach, stworzyć klucze które nigdy się nie gubią, systemy operacje bez żadnych błędów, lekarstwa na wszystkie choroby... A teraz, zwykła gruźlica może zabić, tak samo jest z zapaleniem płuc czy setką innych chorób które sto lat temu były uleczalne za pomocą jednej tabletki. To naprawdę dziwne, że zamiast iść naprzód, cofamy się. Nie dziwie im się, zresztą... Ktoś zabija? Nie dziwie mu się. Ktoś się oddaje za kawałek chleba czy wody? Nie dziwie mu się. Ktoś popełnia samobójstwo? Nie dziwie mu się. Dodał po czym podał rękę nieznajomemu i przedstawił się - Mastodon.

Coś słyszałem o tym, "mieście". Powiedział zakładając swoją broń na plecy. Wiesz co? Może napijemy się czegoś? Ta ulica przestała mi odpowiadać. Powiedział to, spoglądając się na grupkę mężczyzn która przypatrywała im się od dłuższego czasu.